Zapora Solina
Zapora Solina, monumentalna budowla o wysokości 82 m, długości 664 m i masie 2 mln ton, stanowi imponującą konstrukcję spiętrzającą wody Sanu i Solinki, tworząc Jezioro Solińskie. To najwyższa w Polsce zapora wodna, zaprojektowana przez Karola Pomianowskiego. Inicjalnie planowano zbudować dwie elektrownie wodne - większą w Solinie i mniejszą w Myczkowcach. Z powodu braku funduszy prace w Myczkowcach przerwano w 1925 r., a ich wznowienie nastąpiło dopiero w 1956 r., kończąc budowę w 1960 r.
Budowa głównej zapory w Solinie trwała blisko 9 lat, zaangażowano ponad 2000 robotników. Znaczna część materiału do budowy, ponad 1 200 000 ton piaskowca, pochodziła z pobliskiej góry Koziniec. Elektrownia w Solinie została uruchomiona w lipcu 1968 r.
Zapora nie tylko spiętrzyła wody, tworząc malownicze Jezioro Solińskie, ale również stała się atrakcją turystyczną. Udostępniona dla turystów korona zapory oferuje imponujące widoki, a wnętrze, dostępne dzięki lokalnym przewodnikom, zapewnia niezapomniane wrażenia. Spacer pod potężną betonową kopułą, gdzie za ścianą spiętrzone jest ponad 60 m wody, to niezwykłe doświadczenie.
Wewnątrz zapory panuje specyficzny mikroklimat, z dużą wilgotnością, temperaturą 7°C i charakterystycznym zapachem wód mineralnych.